Ասոնց ամենացայտուն արտացոլումը եղաւ սոցցանցերու լակոտներու եւ բոզերու լրբութիւնները, որոնք դուրս թափուելով իրենց որջերէն անիմաստօրէն հրահրուած կրակին վրայ իրենց հոտած իւղը թափեցին:

Ծունկի եկած պահուն, ամենաախմախ սասնայ ծիտը յայտարարեց, մի քանի անգամ շեշտելով՝

« նոր զոհեր չտալու համար, մեր դեմ կանգնած են մարդիկ, որոնք պարտականություն են կատարում, …

չենք ուզում արյուն թափվի, չենք կարող զենք բարձրացնել այն զինվորի վրա, որ հրաման է կատարում, »:

Յետոյ, չհաշուարկուած նախաձեռնութեան պարտութիւնը ընդունելու յաւելեալ փաստ մըն ալ դուրս տուաւ, ըսելով՝

«Ցավոք, այդպես չեղավ. ժողովուրդը դանդաղ շարժվեց»:

Եւ այս «ժողովուրդի» չնչին հատուածն էր, զոր դրդուելով իրենց հաշիւներով մոլորած այծմօրուք «ընդդիմադիրներէն»՝ չգիտէր ինչպէս ամէն օր բզքտել «միլիցեքին»:

Հիմա, ամէն ոք կակազած, կոկորդներն ու գրիչները չորցած, մտած են իրենց որջերը:

Ժողովրդային նուաստութիւնը այն աստիճանի էր, որ նոյնիսկ չխնայեցին վերջին սպաննուող ոստիկանին, որու հասցէին անամօթաբար փսխեցին իրենց փտած ներսիդին:

Ահաւասիկ, Հայաստանի «ժողովրդային ընդվզումը» …:

Ասոր հակառակ, մինչեւ օրս ապահովութեան ուժերու վարած գործողութիւններէն յայտնի էր, որ մտադրութիւն չունէին սպաննելու ո՛չ մէկ շաքալ:

Անձնատուութեան նախորդող ժամերը առաւելաբար փաստեցին սասնայ ծտերու «մարտավարական» տգիտութիւնը՝ երբ պատանդ պահուած բժշկողները փախուստի դիմեցին, որոնց կարգին «խաբուած» անձեր:

15 օրեայ ահաբեկչական թատերախաղը նոր արար մըն էր հայաստանեան խառնակութեան:

ՍԱՍՆԱԼՈՒՐ

Յուլիս 31, 2016